Het verblijf van de kinderen blijft vaak een heikel punt waar ouders het in het kader van een echtscheiding niet eens over geraken.
Bij Wet van 18 juli 2006 werd het model van het gelijkmatig verdeeld verblijf van de kinderen, het zogenaamde “verblijfsco-ouderschap” naar voren geschoven als ijkmodel dat de kinderen het meest ten goede zou komen.
Naar aanleiding van de 10e verjaardag van voormelde wetgeving werd door het Centrum voor Sociologisch Onderzoek, een onderzoeksteam van de KULeuven, nagegaan of het model van het “verblijfsco-ouderschap” wel als na te streven richtlijn gehanteerd kan blijven.
Uit het onderzoek, waarvan het resultaat op 18 januari jongstleden aan het Vlaams Parlement werd voorgesteld, is gebleken dat de regeling waarbij kinderen evenveel tijd doorbrengen met beide ouders voor die ouders vaak wel een voordelige keuze is, maar anderzijds toch een zware impact heeft op het sociale leven van de kinderen en bijgevolg verre van ideaal is.
Hoewel dit aanvankelijk wel verondersteld werd, blijkt uiteindelijk dat kinderen voor wie een gelijkmatig verdeelde verblijfsregeling van toepassing is niet gelukkiger zijn dan kinderen die voltijds bij één ouder wonen.
Onder meer het frequent verhuizen, het opgevoed worden in verschillende leefwerelden en in verschillende sociale netwerken worden door kinderen vaak als groot nadeel ervaren.
Bij co-ouderschap blijft de verhouding tussen de ouders ook vaker conflictueus. De ouders moeten frequenter met elkaar in contact komen, zij moeten met elkaar blijven communiceren over de opvoeding van de kinderen, hetgeen vaak een erg moeilijke oefening blijft. Kinderen belanden alsdan vaak “in” het conflict van de beide ouders.
Het is volgens de onderzoekers dan ook veel belangrijker dat ouders samen kunnen overleggen en beslissingen kunnen blijven nemen dan dat ze beiden exact de helft van de tijd met hun kinderen doorbrengen. Hoeveel een ouder bij zijn kind moet zijn, is vooral maatwerk dat de ouders samen moeten bekijken in het belang van het kind. Ouders mogen niet blijven vasthangen aan hun “recht” om hun kinderen even veel bij zich te hebben als de andere ouder. Twee dagen bij een van de ouders verblijven, is volgens onderzoek overigens voldoende om een hechte band met die ouder op te bouwen.
Caroline Boven
Advocaat
